BLOM ZIET IETS - 07 | Wit en pitloos

[locatie: Vasilika, Corfu (Griekenland)]
 
Een impulsaankoop kon je het niet noemen. Op het moment dat Otto en Martha het pension kochten, hadden ze er al vier keer een appartement gehuurd.
De eerste keer was het een nachtje, op doorreis naar een ander vakantiehuis op het eiland. Een jaar later verbleven ze er in het voorjaar, en in de herfstvakantie van datzelfde jaar nog een keer. Het was twee jaar geleden, toen een 72 uur durende regenbui hen naar Schiphol dirigeerde voor een verblijf in het pension van bijna drie weken.



Ze bewoonden toen nog een goed onderhouden twee-onder-éénkapper in zo’n keurig aangeharkte Nederlandse woonplaats, waar er nogal veel van zijn: Hendrik-Ido-Ambacht / Roelofarendsveen / Maarssenbroek (zelf kiezen en doorhalen wat niet van toepassing is).
Het verlangen naar hun pension op het warme eiland nam steeds sterker vormen aan, en had Otto en Martha doen besluiten de gevels van hun huis te beschilderen. De roze en lichtgele muurverf stonden al klaar toen de lokale welstandscommissie hen sommeerde van dat plan af te zien. Ook die dag was er regen. Op de deurmat een door de overbuurvrouw getypt briefje: dat de kliko een halve dag te vroeg aan straat had gestaan. Het bespoedigde hun emigratie-plan.
De doorslag werd echter diezelfde dag gegeven door een bak druiven op het aanrecht. Het etiket reikte hen de perfecte omschrijving aan van hun woonplaats: wit en pitloos. En de kleine lettertjes eronder versterkten hun droomwens: ‘Herkomst: Griekenland’.
De aankoop van het pension vond spoedig daarna plaats en verliep vlekkeloos.
 
Daar wonen ze dan, Otto en Martha. Op de bovenste verdieping. Ze kunnen de zee zien, mits de zonwering open blijft – en dat blijft die maar zelden. De overbuurvrouw komt nooit met opmerkingen over de vuilnisbakken. Dat komt onder andere omdat ze een betonnen skelet is, deze overbuurvrouw.
Het boodschappen doen was weer een hel geweest, maar douchen kan nog steeds niet: de loodgieter heeft een gebroken arm.
“Vind je ook niet dat dat Griekse blauw zo lijkt op het blauw van de Albert Heijn?”, vraagt Martha. Otto hoort het niet. Hij tuurt door het raam en zijn eeuwige zonnebril, die al maandenlang irriteert op zijn neus. De warme lucht boven het asfalt heeft een luchtspiegeling doen ontstaan, en hij herkent daarin van die natte klinkerstraten, die met dat zo typische visgraatverband. Tegelijkertijd worden zijn gedachten gekieteld door het geluid van een slippende dynamo, de geur van hutspot en de warmte van de open haard… Dat is toch een andere warmte dan de verzengende hitte die hen elke dag verplicht tot het aanhoren van het zuchtende uitademen van de airco. En zo doemt alles wat zij jarenlang vervloekt hadden, ergens op in het zonovergoten Griekse landschap. Stroopwafels. Studio Sport. Het woonerf. Marco Borsato. Hondenuitlaatveldjes. Zwarte Piet.
 
Zodra internet het weer doet, zal hij een verkoopmakelaar zoeken, en tegelijkertijd zal de zoektocht starten naar een huis in Hendrik-Ido-Ambacht / Roelofarendsveen / Maarssenbroek.
Dan maar wit en pitloos.
 

|  Datum: 2018-01-19  |  Labels: Observaties  Publicaties  Kunstprojecten  Blom ziet iets  |  Overzicht van alle publicaties  |



Reacties:



Reageren:



















   
zoeken volgende vorige